🌷🌷🌷
ﯾﮏ ﺷﮑﺎﺭﭼﯽ، ﭘﺮﻧﺪﻩﺍﯼ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺍﻡ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ.
ﭘﺮﻧﺪﻩ ﮔﻔﺖ: ﺍﯼ ﻣﺮﺩ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ!
ﺗﻮ ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮﺩ ﮔﻮﺷﺖ ﮔﺎﻭ ﻭ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺧﻮﺭﺩﻩﺍﯼ ﻭ ﻫﯿﭻ ﻭﻗﺖ ﺳﯿﺮ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﯼ…
ﺍﺯ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺑﺪﻥ ﮐﻮﭼﮏ ﻭ ﺭﯾﺰ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺳﯿﺮ ﻧﻤﯽﺷﻮﯼ.
ﺍﮔﺮ ﻣﺮﺍ ﺁﺯﺍﺩ ﮐﻨﯽ، ﺳﻪ ﭘﻨﺪ ﺍﺭﺯﺷﻤﻨﺪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﯽﺩﻫﻢ، ﺗﺎ ﺑﻪ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﻭ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ ﺑﺮﺳﯽ…
ﭘﻨﺪ ﺍﻭﻝ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﺎﻥ ﺗﻮ ﻣﯽﺩﻫﻢ.
ﺍﮔﺮ ﺁﺯﺍﺩﻡ ﮐﻨﯽ،
ﭘﻨﺪ ﺩﻭﻡ ﺭﺍ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺭﻭﯼ ﺑﺎﻡ ﺧﺎﻧﻪﺍﺕ ﺑﻨﺸﯿﻨﻢ، ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﯽﺩﻫﻢ.
ﭘﻨﺪ ﺳﻮﻡ ﺭﺍ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺩﺭﺧﺖ ﺑﻨﺸﯿﻨﻢ…
ﻣﺮﺩ ﻗﺒﻮﻝ ﮐﺮﺩ.
ﭘﺮﻧﺪﻩ ﮔﻔﺖ: ﭘﻨﺪ ﺍﻭﻝ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺳﺨﻦ ﻣﺤﺎﻝ ﺭﺍ ﺍﺯ ﮐﺴﯽ ﺑﺎﻭﺭ ﻣﮑﻦ…
ﻣﺮﺩ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺁﺯﺍﺩ ﮐﺮﺩ.
ﭘﺮﻧﺪﻩ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺑﺎﻡ ﻧﺸﺴﺖ،
ﮔﻔﺖ ﭘﻨﺪ ﺩﻭﻡ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﻏﻢ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺭﺍ ﻣﺨﻮﺭ…
ﺑﺮﭼﯿﺰﯼ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﯼ ﺣﺴﺮﺕ ﻣﺨﻮﺭ.
ﭘﺮﻧﺪﻩ ﺭﻭﯼ ﺷﺎﺥ ﺩﺭﺧﺖ ﭘﺮﯾﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ: ﺍﯼ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ!
ﺩﺭ ﺷﮑﻢ ﻣﻦ ﯾﮏ ﻣﺮﻭﺍﺭﯾﺪ ﮔﺮﺍﻧﺒﻬﺎ ﺑﻪ ﻭﺯﻥ ﺩﻩ ﺩﺭﻡ ﻫﺴﺖ.
ﻭﻟﯽ ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﺭﻭﺯﯼ ﻭ ﻗﺴﻤﺖ ﺗﻮ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﺖ ﻧﺒﻮﺩ!
ﻭ ﮔﺮﻧﻪ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺛﺮﻭﺗﻤﻨﺪ ﻭ ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﻣﯽﺷﺪﯼ!!!
ﻣﺮﺩ ﺷﮑﺎﺭﭼﯽ ﺍﺯ ﺷﻨﯿﺪﻥ ﺍﯾﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﻧﺎﺭﺍﺣﺖ ﺷﺪ ﻭ ﺁﻩ ﻭ
ﻧﺎﻟﻪﺍﺵ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ.
ﭘﺮﻧﺪﻩ ﺑﺎ ﺧﻨﺪﻩ ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ: ﻣﮕﺮ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﺼﯿﺤﺖ ﻧﮑﺮﺩﻡ ﮐﻪ ﺑﺮ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺍﻓﺴﻮﺱ ﻧﺨﻮﺭ؟
ﯾﺎ ﭘﻨﺪ ﻣﺮﺍ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪﯼ ﯾﺎ ﮐَﺮ ﻫﺴﺘﯽ؟
ﭘﻨﺪ ﺩﻭﻡ ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺳﺨﻦ ﻧﺎﻣﻤﮑﻦ ﺭﺍ ﺑﺎﻭﺭ ﻧﮑﻨﯽ…
ﺍﯼ ﺳﺎﺩﻩﻟﻮﺡ! ﻫﻤﻪ ﻭﺯﻥ ﻣﻦ ﺳﻪ ﺩﺭﻡ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﯿﺴﺖ، ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﯾﮏ ﻣﺮﻭﺍﺭﯾﺪ ﺩﻩ ﺩِﺭَﻣﯽ ﺩﺭ ﺷﮑﻢ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﺪ؟
ﻣﺮﺩ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ ﺍﯼ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﺩﺍﻧﺎ ﭘﻨﺪﻫﺎﯼ ﺗﻮ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﮔﺮﺍﻧﺒﻬﺎﺳﺖ،
ﭘﻨﺪ ﺳﻮﻡ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮ.
ﭘﺮﻧﺪﻩ ﮔﻔﺖ: ﺁﯾﺎ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺩﻭ ﭘﻨﺪ ﻋﻤﻞ ﮐﺮﺩﯼ ﮐﻪ ﭘﻨﺪ ﺳﻮﻡ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺑﮕﻮﯾﻢ؟
ﭘﻨﺪ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﺎ ﻧﺎﺩﺍﻥِ ﺧﻮﺍﺏ ﺁﻟﻮﺩ، ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﺬﺭ ﭘﺎﺷﯿﺪﻥ ﺩﺭ ﺯﻣﯿﻦ ﺷﻮﺭﻩ ﺯﺍﺭ
ﺍﺳﺖ!
🌷🌷🌷